Kategoria: Czy wiesz że

Rick Fox opisał podejście Phila Jacksona do trenowania w trzech aktach.

Akt I. Przez pierwsze 20-30 meczów Phil siedzi cicho na ławce, pozwalając zawodnikom pokazać swój charakter. W czasie, gdy większość trenerów zaczyna sezon od narzucenia swoich własnych wizji drużyny, Phil zawsze zaczynał sezon z otwartym umysłem. Nigdy za bardzo nie przejmował się drużyną na tym etapie rozgrywek. Często nawet był zadowolony z zaciętych końcówek, w których mógł obserwować, jak radzą sobie poszczególni zawodnicy bez jego pomocy i wskazówek.

Akt II. To kolejne 20-30 meczów w środku sezonu, które trwało do kilku meczów po weekendzie gwiazd. Phil zaczynał spędzać więcej czasu indywidualnie z każdym zawodnikiem, bo wiedział, że jest to najnudniejszy i najcięższy moment w sezonie. To wtedy zaczynał rozdawać zawodnikom książki.

Akt III. Ostatnie 20-30 meczów przed playoffami, to zupełnie inny Phil. Sposób w jaki zaczynał chodzić, siedzieć, mówić, czy nawet patrzeć na zawodników wysyłał sygnał „to jest mój czas”. Ograniczał kontakt zawodników z mediami i sam zaczynał promować swój zespół przy dziennikarzach, co zwiększało pewność siebie zawodników i powodowało, że czuli się bardziej zżyci z zespołem.

Źródło: „Eleven Rings: The Soul of Success”

Pod koniec lat 70 i na początku lat 80, drużyna gospodarzy musiała przygotować skrzynkę zimnego piwa dla ekipy przyjezdnej, tak aby po meczu mogli w szatni odpowiednio nadrobić braki minerałów. Zawodnicy pili tyle, na ile mieli ochoty, po czym zostawiali resztę butelek/puszek na miejscu.

Inaczej sprawa wyglądała, jak w gości jechali Celtowie. Bird i Robey zawsze przed udaniem się na mecz, zabierali z hotelu poszewki na poduszki, po czym wpychali w nie wszystkie piwa, jakie nie zostały dopite…

Osobą, która przyczyniła się do zakończenia tego przyjemnego rytuału był podobno Stern, jeszcze zanim został komisarzem w 1984.

źródło: When the Game Was Ours – Larry Bird , Earvin Magic Johnson

Bill Walton zarażał nie tylko pozytywną energią, ale też nastawieniem do treningów. Kochał koszykówkę i jednocześnie łamał wszelkie reguły dotyczące treningów panujące w swoich czasach. Ogólna zasada była taka, że wysocy gracze mogą przychodzić na treningi kiedy tylko chcą. Tą regułę można wytłumaczyć przede wszystkim na przykładzie Wilta Chamberlaina.

Kiedy Bill Sharman został trenerem Lakersów, w drużynie grali tacy zawodnicy jak Jerry West, Gail Goodrich i właśnie Wilt. Pierwszego dnia pracy trener wezwał do swojego biura Westa i Goodricha, żeby wytłumaczyć im, na czym będzie głównie polegać jego system gry.

„W dni, kiedy nie mamy meczu” – zaczął Bill – „o godzinie 10 rano zaczynamy godzinny trening.”

„Super!” – odpowiedział West. „A co potem?”

„Wracamy do motelu i budzimy Wilta.” – wtrącił się Goodrich.

—

Skoro już jesteśmy przy Chamberlainie, to przytoczę jeszcze jedną ciekawostkę.

Wilt zawsze zbudzał wielkie zainteresowanie przechodniów za sprawą swojego wzrostu. A ludzie na ulicy, nie wiedzieć czemu, mieli w zwyczaju dziwnie się zachowywać w towarzystwie niecodziennych ludzi. Kiedyś, nieco zdenerwowanego Wilta zaczepił przechodzień i zapytał się, jak jest pogoda tam na górze.

„Pada” – odpowiedział WIlt i splunął na przechodnia.

—

O tym, że na koszykarzy patrzono kiedyś nieco jak na wybryki natury świadczy jeszcze jedna historia, która z kolei przytrafiła się Swenowi Naterowi, kiedy jego San Diego Clippers wylądowali na lodnisku w Indianapolis. Pani w średnim wieku zapytałą się go, czy są koszykarzami, na co mierzący 6’11” Nater odpowiedział najuprzejmiej jak potrafił:

„Nie proszę pani, nie jesteśmy koszykarzami, jesteśmy gejami i uprawiamy łyżwiarstwo figurowe.”

W tym momencie stojący koło niego Sidney Wicks, wskazał na Natera i dodał:

„Dokładnie tak. A mój wielki chłopak wyczerpuje mnie fizycznie.”

Przestraszona kobieta uciekła bez słowa.

Źródło: „The Breaks of the Game”, D. Halberstam

Lloyd Neal był naprawdę świetnym facetem i gdyby nie kontuzje, można by powiedzieć, że był również świetnym koszykarzem. W 1978, kiedy był na szczycie kariery, zderzył się pod koszem z Mauricem Lucasem i złamał nogę w kolanie, co było trzecią (i decydującą) kontuzją tej części ciała. Co prawda latem próbował jeszcze wrócić do treningów, ale po rozegraniu czterech meczów zdecydował się na zakończenie kariery.

Piszę jednak o nim w tym dziale, ponieważ jego odwaga i wola walki były legendarne w Portland. Koledzy dali mu przezwisku „Lód”, ponieważ po każdym meczu owijał sobie kolana workami pełnymi lodu. Nikt też nie poddawał się rehabilitacji z takim zaangażowaniem jak on. Kiedy lekarz kazał mu robić 60 powtórzeń, on robił 600. Wszyscy go lubili, bo zdawał się nie przejmować bólem. Lubili go też, ponieważ był czarny, żył w małym miasteczku i, delikatnie mówiąc, nie był zbyt rozgarnięty. Przynajmniej tak uważali. Kiedyś, podczas bolesnej i długiej rehabilitacji powiedział do lekarza: „Może zamiast tego, powinienem zdecydować się na szachy” – a po chwili namysłu dodał: „chociaż wtedy, znając szczęście, na okrągło bolałby mnie mózg.”

Dodatkowo można powiedzieć, że Neal był bardzo szczerym i otwartym człowiekiem, który nie potrafił odmawiać pomocy innym. Jego koledzy z drużyny wprost uwielbiali po treningach słuchać jego rozmów telefonicznych z żoną:

„Nie, Marcia, nie… nie zrobię zakupów… Marcia, cholera jasna, nie… Jestem zawodowym sportowcem, przez dwie ostatnie godziny wypruwałem sobie flaki biegając po parkiecie i teraz nie mogę się nawet ruszać…. Nie, Marcia, protestuję… ok, dwa litry mleka, ćwierć masła, trzy opakowania pieluszek, dwadzieścia deko schabu… W porządku, Marcia…”

Jednak najbardziej znana anegdota związana z Lloydem dotyczy Jacka Nichsolsona, który już w tamtych czasach nieustannie przesiadywał koło ławki rezerwowych Lakers. W sezonie, kiedy Portland zdobyli mistrzostwo i grali w Los Angeles, Nicholson siedział kilka centymetrów od ostatniego zawodnika z ławki rezerwowych Blazers, którym akurat okazał się być Neal. Wszystko, co mówił Nicholson, każde narzekanie czy chwalenie Kareema i każde umniejszanie umiejętnościom Waltona, odbijało się jak echo w uszach Lloyda. W przerwie, kiedy gracze Portland schodzili już do szatni, koledzy Ice’a zapytali, czy zdawał sobie sprawę z tego, że siedzi koło wielkiej gwiazdy filmowej.

„Nie, kto to był?” – zapytał.

„Jack Nicholson” – ktoś odpowiedział – „niski facet, nie za wiele włosów.”

„Tak? Kto to jest?”

„Znany aktor. Grał w „Locie nad kukułczym gniazdem.”

„A, tak” – odpowiedział Lloyd – „słyszałem kiedyś o tym filmie. Wiem, kto to jest”

Koledzy z drużyny nie byli jednak do końca przekonani, czy Neal wiedział, kto to jest. Kiedy zaczęła się druga połowa, Nicholson dalej kibicował w znany nie tylko sobie sposób, co powoli zaczęło irytować Lloyda. W kluczowym momencie gry, kiedy Lakersi złapali wiatr w żagle a Kareem trafiał co się tylko dało, Walton wyskoczył w górę do bloku tak wysoko, że zbił hak Jabbara daleko w trybuny. Cała ławka Portland wstała z krzeseł. Podniósł się też Neal. Swój wielki, gruby, masywny czarny palec wskazujący skierował w kierunku malutkiego teraz Jacka Nicholsona. Dla wszystkich czas zatrzymał się nagle w miejscu, jakby starali się zapamiętać ten symboliczny moment, który mógł oznaczać nawet niezniszczalność całej drużyny Blazers. Nie pokona ich ani Kareem, ani Lakersi, ani tym bardziej mały aktorzyna Jack Nicholson. I wtedy Ice krzyknął z całej siły:

„I co teraz powiesz, pierdolona kukułko!!!!”

Ten moment stał się częścią historii Blazers. Symbolem triumfu. Od tego momentu, Jack Nicholson stał się po prostu „Człowiekiem Kukułką”.

Kilka dni przed rozpoczęciem sezonu zawodnicy San Diego pojechali autobusem na mecz towarzyski do Los Angeles. Walton co prawda pojechał z drużyną, ale nie zagrał w meczu. Po spotkaniu dorwał się do statystyk, zmrużył złowrogo brwi i odwrócił się do Boba Carringtona, który desperacko próbował dostać się do drużyny i na domiar złego, nie mógł zaliczyć poprzedniego meczu do udanych.

„Carrington” – krzyknął Walton patrząc na statystyki – „miałeś tylko 3 / 12 z gry!”

Carrington pokornie skinął tylko głową.

„Carrington, czy czasem nie miałeś dwóch wsadów?” – zapytał ponownie Bill.

Znów tylko kiwnięcie Carringtona.

„Carrington, to znaczy że trafiłeś tylko jeden rzut z dziesięciu z odległości większej niż 5 centymetrów od kosza!”

To był jeden z tych potwornych momentów w wykonaniu Waltona, kiedy znęcał się nad biednym zawodnikiem, który i tak zdawał sobie sprawę z tego, że niedługo pożegna się z drużyną. Cała ta sytuacja potwierdzała tylko tezę, że Walton był nie do wytrzymania kiedy był kontuzjowany i nie mógł robić tego, co kochał najbardziej. Grać w koszykówkę.

Źródło: „The Breaks of the Game”, D. Halberstam