Nawet mocno okrojeni kadrowo Houston okazali się być za mocną drużyną na Bucks, w barwach których na ciepłe słowa zasłużyli jedynie Giannis, Parker i odmłodzony Ersan. Wygrana zapewniłaby nam pierwsze miejsce w Central Division, jednak póki co musimy odłożyć przedwczesne świętowanie i skupić na potwornie trudnym grudniu.

Przed tym meczem potwornie bałem się tego, jak będziemy kryli na odwodzie i niestety moje obawy się sprawdziły. Rockets z łatwością rzucili aż 15 trójek przy 40% skuteczności (tylko Garcia, Johnson i Ariza mieli w sumie 4/19, reszta drużyny aż 11/19), a do tego kompletnie zdominowali deskę wygrywając zbiórki 44-32. Zniszczyli nas Motiejunas z Hardenem, którzy z chirurgiczną dokładnością wykorzystywali każde błędy w naszej obronie. Harden zaczął mieć lekkie problemy dopiero wtedy, jak zamiast Dudley’a krył go Giannis. Ale pamiętaj, LEKKIE problemy.

Najgorsza była akcja w trzeciej kwarcie, gdzie przy jednym posiadaniu piłki Motiejunas i Black dwukrotnie zebrali piłkę po niecielnych rzutach Hardena, w końcu James znowu dostał piłkę, trafił za trzy i do tego z faulem Mayo. Po trafionym osobistym Houston uciekli na 68-52 i było już praktycznie po wszystkim. Trzeba jednak oddać kozłom co rogate, bo walczyli do końca i zabrakło może góra dwóch kolejnych kwart, żeby zmienić wynik na naszą korzyść.

Jabari Parker

W poprzednich meczach oddał w sumie 39 wolnych trafiając jedynie 25 (64%), tak więc jego dzisiejsze agresywne wbijanie pod kosz i 13 na 14 z FT było dużym postępem. Co ciekawe, były to dopiero jego pierwsze wolne rzucane we własnej hali. Do tego był chyba najbardziej agresywnym Kozłem w tym spotkaniu, pobijając samego mistrza-agresywności-Giannisa, przez co oglądanie go było czystą przyjemnością. Plus, wyrównał swój rekord asyst (5) drugi mecz z rzędu.

Larry Sanders

Znowu ta sama historia – świetny początek spotkania, potem w trzeci faul w pierwszej połowie i ława, z której już nie wrócił z tą samą energią. A w czasie jak Larry odpoczywał, swój kolejny dzień konia miał Ersan. Znowu największy problem z obroną Sandersa jest moim zdaniem zbyt częste wyciąganie ręki żeby sfaulować zawodnika, który już go minął, albo starając się zatrzymać kogoś z pomocy. One-on-one w post-upie stoi twardo jak zawsze, gorzej, jak przeciwnicy zaczynają grać przodem do kosza.

Brandon Knight

W końcu wpasował się w moją teorię, że nie jest rozgrywającym i przestał rozgrywać. Ofensywnie również oddał skrzypce Parkerowi i Giannisowi, przez co zaliczył kompletnie niemrawe spotkanie.

OJ Mayo

Chyba nie służy mu gra w pierwszej piątce, bo wrócił do formy z poprzedniego sezonu kiedy był tłusty i na hamburgerowym głodzie ciskał cegłami do kosza. Jego ostatnie trzy mecze to 9/32 z gry (brzmi znajomo?), dzisiaj 2/10. Po pierwszej połowie schodził z parkietu trzymając się za rękę, potem wrócił do gry, jednak bez pozytywnych efektów. Czyli to nie była poważna kontuzja.

Giannis Antek

Też tak masz, że oglądasz jego grę i zastanawiasz się, jakim cudem on dopiero za tydzień skończy 20 lat? Już teraz widać, że Antek przeradza się nie tyle w cichego lidera tego zespołu, ale również w gwiazdę ligi, która lata po cichu poniżej radarów, żeby nagle, pewnego zimowego popołudnia zdecydować: „OK, k*wa, to ten moment. Od dziś jestem gwiazdą.” I to będzie dzień, w którym zapomnisz wszystko, co do tej pory wiedziałeś o koszykówce i zredefiniujesz ją od nowa. Nie da się go zatrzymać bez faulu, jak się rozpędza nad trumną albo jak się ustawia w post-upie i gra tyłem do kosza. Niech tylko popracuje nad rzutem i będzie nie-do-za-trzy-k*wa-mania! No i ten moment, jak złapał Hardena na ofensie, po czym mocnym i pewnym uderzeniem wybił mu piłkę w rąk. Harden spojrzał zza krzaków i lekko odepchnął Antka. Nagle pojawił się Sanders, złapał Hardena jak wielki brat i sprawa ucichła. Nic wielkiego, ale serce rośnie jak się widzi takie akcje.

Ersan

Nie lubię o nim pisać, bo zazwyczaj zmusza mnie do szukania samych negatywów. Od kilku meczów widzimy jednak kolejny szczyt Ersana, przynajmniej jeśli chodzi o dyspozycję rzutową. Oglądanie go bez rzucania knyszami w kierunku kosza nie jest może wielką atrakcją, ale świadomość, że ten lecący cholernie wysokim łukiem rzut dotknie chociaż obręczy jest strasznie uspokajająca.

Skończyliśmy listopad z bilansem 9-7, ale nie liczę na to, że grudzień również skończymy na plusie. Grudzień będzie masakryczny. W czwartek widzimy się w Cleveland.

Dzisiaj w nocy Bucks przypomnieli mi o czasach, kiedy nasza ławka rezerwowych była jedną z najlepszych w lidze i często wygrywała przegrane mecze. Mordercą Pistons był Ersan, który ersanił tak, jak nas do tego przyzwyczaił – up-and-under pod koszem, dobitki (3 zbiórki w ataku) i nawet parę otwartych trójek (sic!). I co z tego, że dziurę pod koszem (tylko 11 minut Sandersa – znowu przez faule, Zaza i Henson poza grą) wykorzystał brutalnie Drummond (26 punktów i 20 zbiórek), skoro i tak wygraliśmy deskę (44-39) i ostatecznie po raz drugi w tym sezonie łatwo wygraliśmy z Pistons, tym razem 104-88.

Wydarzeniem spotkania nie był dla mnie jednak najlepszy w tym sezonie mecz Ilyasovy (22 punkty i 9/14 z gry), ale świetny powrót do rozgrywania Marshalla, który kierował ofensywą tak, jak tego cały czas oczekuję od Knighta. Zawsze imponowali mi rozgrywający, którzy prowadzili atak swojego zespołu jednocześnie pozostając praktycznie niewidocznym i dzisiaj takim cichym dyrygentem był Kendall. Udało się nawet kilka razy wykorzystać brak doświadczenia Dinwiddiego i postawić Kendalla na iso, co zgodnie z oczekiwaniami skończyło się łatwymi punktami.

Nie można też przemilczeć kolejnego altruistycznego* występu Parkera, który do bardzo skromnych 8 punktów i 5 zbiórek dorzucił rekordowe w karierze 5 asyst. Zastanawia mnie tylko to, dlaczego ani razu w pierwszej kwarcie nie wykorzystał olbrzymiej przewagi szybkości nad Monroe. Mimo to, był to kolejny mecz Jabariego, w którym pokazuje, że indywidualne statystyki nie są dla niego tak ważne, jak wygrana drużyny.

Poza tym, widziałeś kiedyś żeby ktoś robił eurostep zaczynając na linii za trzy? Dla Giannisa to normalka!

*czytałem ostatnio artykuł o tym, jak szefowie firm na spotkaniach z udziałowcami bardzo często zamiast mówić o stratach, mówią o „negatywnym zysku”, a o koniecznych zwolnieniach grupowych jak o „restrukturyzacji firmy”. Kiepskie dyspozycje rzutowe będą teraz dla mnie „altruistycznym graniem” albo „skupieniem się na defensywie”.

Bucks mieli co prawda najłatwiejszy grafik w listopadzie, ale nie mogę pominąć tego, że był to nasz pierwszy dodatni miesiąc od czasów Skilesa. Poza tym, już wygraliśmy na wyjeździe tyle spotkań, ile w pierwszych 41 meczach poprzedniego sezonu, a 10 wygranych spotkań mieliśmy na koncie dopiero w lutym (przy imponujących 43 porażkach). Dlatego kibice Bucks muszą chodzić z głową w chmurach, bo jest się z czego cieszyć. Kozły nie powalają na kolana, ale zwracają na siebie uwagę całej koszykarskiej Polski i nie tylko przeze mnie są uważani za jedną z największych niespodzianek pierwszego miesiąca rozgrywek.

Przed nami pojedynem podwójnych back-to-backów, bo bez dnia przerwy przyjadą do nas przetrzepani kontuzjami Rockets. Podobno nie będzie Howarda, Beverley’a, Jonesa i nawet Canaana, który połamał się lekko w meczu z Clippers. Okazja, żeby ukraść wartościowe zwycięstwo z zachodem może się już nie powtórzyć.

Ostatnio pisałem o tym, że nasza słaba gra na deskach jest póki co jedną z największych bolączek Bucks i proszę – w kolejnym meczu po tym, jak Kidd przeczytał moje narzekania, wygrywamy zdecydowanie deskę (50-36), dominując nawet na atakowanej tablicy (19-8) i o dziwo nawet Ersan, który ewidentnie podbija swoją wartość przed wyprzedażami w czarny piątek, na spółę z Parkerem i Sandersem miał 9 zbiórek. WOW!

U Kozłów działało wszystko i to najbardziej mnie cieszy. Po dwóch tragicznych meczach, ten z Pistons traktowałem w kategoriach być-nie-być jeśli chodzi o walkę o playoffy (tak, tak, dobrze czytasz, Bucks jeszcze nie są poza playoffami, a mamy już prawie grudzień!) Jeśli nie będzemy wygrywali z zespołami, które w tym roku nie zasługują na wygrane, to nie mamy co myśleć o przedłużeniu sezonu na maj/czerwiec. Pistons nie powinni wygrywać, żeby nie zachęcać innych managerów do podejmowania fatalnych decyzji kadrowych.

Dobry mecz zespołowo przełożył się niestety na najgorszy mecz w karierze Giannisa, który w ataku przeżywał istne katusze. Trzeba być jednak gotowym na to, że takie mecze będą się zdarzały i jest to normalne, dlatego podziwiam Antka za to, że mimo fatalnego dnia rzutowo, dalej świetnie spisywał się w obronie. Jednak ten mecz był doskonałym przypomnieniem, że kiedy pod koszem jesteś permanetnie niszczony przez chociażby takiego Smitha, powinieneś parę razy poratować się rzutem z dystansu. Antek go nie ma, stąd 1/13 z gry po wymuszonych rzutach przez ręce.

Warto odnotować, że w pierwszej piątce po raz pierwszy od grudnia 2013 wyszedł Mayo, co od razu przełożyło się na to, że wyjściowy skład rzucił 65 z 98 punktów (gotowy na wyprzedaż Ersan rzucił prawie połowę wszystkich punktów z ławki).

Popatrz również, co w pierwszej kwarcie zrobił Sanders i jaki byłby z niego wymiatacz, gdyby nie pogrążał się głupimi faulami i utrzymywał boiskową erekcję przez co najmniej 30 minut. 10 punktów przy 6 rzutach i 5 zbiórek po pierwszych 12 minutach wyglądało imponująco, jednak niestety im bliżej końca meczu, tym więcej fauli (w sumie 5) oraz gorsza skuteczność (od drugiej kwarty 6/12 spod kosza). Jednak muszę go pochwalić, bo mam wrażenie, że zagrał pierwszy od zawieszenia mecz z dawką energii, która jest charakterystyczna głównie dla Giannisa. Czyżby ta sama niebieska pigułka?

No i na koniec perełka: 1 strata przy 8 asystach? Proszę cię, Brandon dzisiaj zamknął mi gębę. Augustin nie istniał, a Knight musiał się odszczekać swoim prześladowcom z pańskiego dworu. W pełni zapracował w moich oczach na zawodnika meczu, zabierając ten jakże zaszczytny tytuł Parkerowi, który przed meczem przeciwko Wigginsowi (dzisiaj w nocy!) miał 14 punktów przy 70% z gry. Po raz kolejny dodatkowo imponował grą bez piłki i back door cutami.