Zanim zacznę odnosić się do kilku ciekawych tematów, które wczoraj nie dały mi spać, muszę napisać, że nie boję się komentarzy pod tytulem: „jesteś hipokrytą”. Owszem, mam swoje wartości i zasady związane z pieniędzmi, których sztywno trzymam się całe dorosłe życie. Jednak, pomimo tego, co przeczytacie, wątpię, żebym sam kiedyś zdecydował się na mniejsze wynagrodzenie, niż ktoś by mi oferował. Pewnie dlatego, że w przeciwieństwie do zawodników NBA którzy decydują się na ten krok, ja kasy nie mam.

Pomysł – NBA powinna uregulować kwestię ‚obniżek’ zarobków dla graczy, np. określając jej maksymalny poziom.

— Michał Koch (@michal_ko) July 15, 2014

 

W świetle wszechobecnego przepłacania zawodników, odwrócony trend „obniżek” jest dla mnie odświeżeniem nieczystego powietrza, które się nagromadziło od czasów 33 baniek rocznie Jordana czy gargantuicznego kontraktu Garnetta niedługo potem. Michale, mam do Ciebie zasadnicze pytanie – w czym przeszkadza Ci to, że zawodnik X (nazwijmy go umownie Dirk) będzie zarabiał 8 milionów rocznie, będąc jednocześnie franchise playerem i opcją numer jeden w drużynie na następny sezon, a w tym samym czasie zawodnik Y (załóżmy, że jakiś tam Chandler) dostanie dwa razy więcej, będąc jednocześnie co najwyżej trzecią opcją w drużynie?

Dlaczego zawodnik, który spędził całą karierę w jednym klubie nie może zażądać obniżki wynagrodzenia dla dobra klubu, skoro i tak już się sowicie dorobił w swoim życiu? W między czasie piszesz o wycofaniu się z koncepcji salary cap, która jakby nie patrzeć uratowała NBA od pewnej przepaści (w którą w błyskawicznym tempie zmierza piłka nożna)? Czy jest jakakolwiek alternatywa na obliczanie systemu płac?

Tak jak Ci pisałem na twitterze, jestem za tym, żeby zawodnicy starsi, wolniejsi i powiedzmy brzydko, w trendzie silnie spadkowym zarabiali mniej i mniej kasy. Pomijam póki co aspekt zasług dla klubu (które są większe, niż jakiekolwiek pieniądze. Wie o tym każdy, kto grał w Championship Managera i nie relegował do rezerw 40-letniego Giggsa za piłkarski PER na poziomie Sebastiana Mili, tylko trzymał go dalej na ławce i nabijał liczbę występów wstawiając go do meczu w 89 minucie meczu…)

@daveknot Tak, ale co w sytuacji,gdy ten weteran dalej jest w top25 graczy ligi? Jak np. Dirk czy Timmy.

— Michał Koch (@michal_ko) July 15, 2014

 

i

 

@daveknot To chyba podstawowe kryterium na światowym rynku, r8? Generujesz największe zyski, masz najlepsze wyniki to zarabiasz więcej.

— Michał Koch (@michal_ko) July 16, 2014

 

Nie ulega wątpiwości, że żyjemy w czasach, gdzie pieniądze są jedynym wyznacznikiem naszych wyników i zasług dla pracodawcy. Nie mniej jakikolwiek przebłysk „normalności”, tj. zdania sobie sprawy, że zgoda na wielki kontrakt w przypadku zawodnika +35lat jest nonsensem, odbieram jako coś, co dodatkowo zwiększa liczbę czapek, które ściągnę z głowy po zakończeniu kariery przez Dirka. Powtórzę to jeszcze raz: zarówno Parsons jak i Peković, Michael Redd, John Salmons i inni nie załużyli na swoje wysokie kontrakty, tak samo bleknące gwiazdy (z top25 ligi czy nie) nie powinny dostawać takich pieniędzy, jakie Kupchak daje Bryantowi chociażby. I z dwóch chorych sytuacji, zdecydowanie wolę tą drugą.

Rozumiem Twoje zatroskanie stanem finansowym ligi, też martwię się tym, co stanie się z salary po podpisaniu nowej umowy telewizyjnej i wynegocjowania nowego CBA. Boję bardzo, że pompując sztucznie zarobki i dążąc do ciągłych podwyżek (co się tyczy każdej dziedziny życia, nie tylko NBA), prędzej czy później trafimy w punkt, że wszystko przysłowiowy ch** strzeli.

Gdybym był koszykarzem, który spędził całą karierę w Bucks i w tym czasie dorobił się kilkunastu milionów, nie wiem, jak bym się zachował u schyłku mojej kariery.Wątpię jednak, żebym zrobił to, co Dirk i zgodził się na zmniejszenie swojego wynagrodzenia, bo w dużej mierze się z Tobą zgadzam. Nie wiem tylko dlaczego doszukujesz się czegoś złego w sytuacji, kiedy zawodnik sam wychodzi z inicjatywą zmniejszenia wynagrodzenia w celu uszczuplenia salary. Nie boję się, że stanie się to nowym trendem, który doprowadzi do budowania super-drużyn, bo prędzej czy później znajdzie się taki Kobe, który zacznie Ci szeptać romantyczne italianizmy do ucha, że zasługujesz na więcej, że powinieneś chcieć więcej i jak coś to weź im powiedz, że w razie czego możesz nawet grać na Marsie, pod warunkiem, że dostaniesz w pełni zasłużoną 100% podwyżkę, plus oczywiście dodatkowa gratyfikacja byłaby mile widziana, szefie. 

Ja się cieszę, autentycznie cieszę z tego, że Wade jest wierny swoim barwom. Że Dirk i Tim zostali w Teksasie na dobre. Nieco to romantyczne (i żałosne jednocześnie), ale w moim zniszczonym przez wieczny popęd za konsupcjonizmem umyśle nawet jednorazowe przejawy wartości większych niż moc $$$ jest czymś, co zasługuje na dodatkowe uznanie, a nie na pretekst, do szukania dziury w całym. (Dodatkowo, jeśli mój wieloletni pracownik przychodzi do mnie z tekstem: „szefie, widzę, że jest kiepsko, spędziłem tu całe życie, zawdzięczam ci więcej, niż to sobie możesz wyobrazić, teraz czas, żebym ci się odpłacił. Nie chce podwyżki, wiem, że na nią zasługuję. Dalej jestem twoją opcją numer jeden w drużynie i właśnie dlatego, że jest to moja drużyna, chcę wziąć za nią odpowiedzialność. To moje ostatnie lata w lidze i nie chcę ich spędzić wracając na przedwczesne wakacje bez playoffów. Daj mi osiem baniek. Ja nie zbiednieję, a ty może dokupisz jeszcze jakieś drewno pod kosz, żeby powalczyć w pierwszej rundzie z Rockets. Co ty na to?” to nie będę patrzył na niego jak na wariata, tylko uścisnę jego dłoń i dodatkowo zapytam, co robi w piątek wieczorem, bo moja córka robi 18 w klubie go-go.)

Obawiam się, że jest to jedna z niekończących się dyskusji, coś jak rozmowa o religii czy polityce, kiedy dwie strony mają odmienne zdanie i jedna próbuje przekonać drugą do swoich wartości. Zgadzam się z Tobą w wielu miejscach, nie potrafię jednak doszukać się tego newralgicznego punktu, który powoduje, że mamy jednak odmienne zdanie na temat wynagrodzeń dla seniorów.

Mam w domu zamrażarkę, Ty masz w sklepie wódkę. Zróbmy z nich dobry użytek. 😉

Spotkałem kiedyś LeBrona, w czasach jak jeszcze pisałem dla Miami Herald. Gorące biuro na czwartym piętrze charakterystycznego biurowca z fasadą piaskowca było moim domem w czasie, gdy w pogoni za marzeniami pracowałem po 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Wyjechałem do Stanów wiedząc, że mój amerykański sen spełni się od nie od razu, ale jednocześnie nigdy nie spuszczałem z oczu mojego celu. Celem tym było spenetrowanie ligi od środka, dotarcie do samego źródła wąskiej grupy zawodników, którzy manipulują głosowaniem w wyborach na NBAPA, którzy potajemnie układają kolejność piłek na wyborach w drafcie, którzy trzymają w rękach nawet managerów swoich klubów. Dopóki władzę dzierży obecna grupa zawodników, dopóty NBA nie będzie niczym innym jak tylko skorumpowaną bandą złodziei, bandytów i przestępców, którzy grają dla pieniędzy, sędziują dla pieniędzy i kupują drużyny po to, żeby, – O ZGROZO – zarabiać pieniądze.

Wszystko się skończy za dwa lata z takim pierdolnięciem, o jakim jeszcze nikt z was nie słyszał.

Nazywam się Harcin Marasimowicz, a mój zawód, to sportowy dziennikarz śledczy.

Nie ma nic gorszego, niż wiara, że to, co kochasz, jest czyste i uczciwe. To, że kocham ten sport od 7 roku życia wcale nie znaczy, że liczę na jego transparentność. Wręcz przeciwnie – jestem przekonany, że ligą rządzi podziemny krąg odpowiedzialny za wymyślanie przewrotnych scenariuszy. Rozmowa z moim źródłem (którego tożsamości podać nie mogę dla jego bezpieczeństwa, ale które jest bezpośrednio związane z żoną matki zawodnika, który kiedyś miał znajomego, który oglądał podobno mecze z udziałem Lebrona na telewizorze sąsiada) utwierdziła mnie tylko w tym przekonaniu.

Mówiłeś niedawno, że liga chce OKC i duelu James-Durant w finałach? Myliłeś się.

Myślałeś, że to sędziowie wydrukowali mecz? Byłeś w błędzie.

Wszystkiemu winien jest Lebron James – król, który w Miami miał zdobyć wszystkie pierścienie, żeby władać pozostałymi niziołkami z zielonych dolin karłowatości. Nie udało mu się, ale mimo to jest głównym dowodzącym NBA, przy którym Silver jest tak nieistotny, że równie dobrze mógłby prowadzić losowanie draftu z tableta jak prof. Gliński.

Moje źródła podają, że Lebron już przychodząc do NBA miał rozpisany w głowie scenariusz, który teraz nam się tworzy przed oczami. Wiem od ludzi bezpośrednio związanych z ligą, że zawodnicy już przy podpisywaniu umowy debiutanckiej wiedzą dokładnie, kiedy się wyoptować, kiedy testować FA, a kiedy podpisywać wieloletnie umowy. Wszystko po to, żeby ich umowy życia przypadały w momencie największego prosperity ligi. Dlatego James wiedział doskonale, żeby decydując się na powrót do domu podpisać dwuletnią umowę (z możliwością wyoptowania się po roku), akurat wtedy, kiedy na 2016 przypada MASYWNY wysyp zawodników na FA (Durant, Howard, Noah, może nawet Bryant jak dożyje). Dodatkowo, po przyszłym sezonie wygasa 8-letnia umowa telewizyjna z NBA oraz, rok później, niedawno podpisane CBA. Opcji jest wiele, ale ta najbardziej prawdopodobna pozwoli pewnie podpisać kosmiczną umowę za sprzedaż praw TV (kiedy w 2007 podpisywaną obecnie obowiązującą umowę była 20% wyższa niż poprzednia), a ta z kolei pociągnie za sobą wzrost salary cap. 10%? 15%? Może nawet w okolicach 20%.

Dla Lebrona to świetna opcja. Mimo, że mówi o obiecuje zostanie w Cavs do końca kariery, nie można tego brać za pewnik. Pokusa stworzenia super drużyny z Durantem (bo z Bryantem i tak nikt nie chce grać, plus w 2016 będzia miał 39 lat i jedynie Knicks będa w stanie dać mu kontrakt większy niż 15 milionów na 6 lat…) może być zbyt wielka, a aktywna potrzebne do ściągnięca KD do Cleveland zbyt małe.

Co wtedy zrobi James?

Czy uważasz, że dalej będzie ze szklącymi oczami przekonywać opinię publiczną o jego bolącym sercu, co noc wykrzykującym krwawe passusy w kierunku rozpaczającego domu w Akron?

Czy sądzisz, że skaże się na koszykarski czyściec bez możliwości zdobycia mistrzostwa tylko po to, aby codziennie rano słyszeć śpiew sąsiada zza okna „Morning’s heree!”

Jest wiele pytań, których nawet boję się zadać, ale które na pewno padną w mojej następnego książce, do której zakupu gorąco zapraszam.

James gra w Cavs. Uwierz w spisek. I nie czytaj komentarza Wade’a na temat decyzji Lebrona. Jeszcze pomoże ci ją zrozumieć i uszanować.

NBA umiera. Pozostały jej dwa lata życia. Deal with it, jak to mówią moi koledzy dziennikarze z Miami.

Z koszykarskimi pozdrowieniami zza oceanu pisał,
Harcin Marasimowicz.

Zawsze zastanawiałem się nad tym, jak to jest być fanem koszykówki, oglądać NBA, ale nie mieć swojego ulubionego klubu i zamiast tego kibicować tylko konkretnemu zawodnikowi. Parę razy spotkałem się z tym podejściem rozmawiając ze znajomymi i nie mogłem się nadziwić, jak coś takiego działa w praktyce. Pomińmy fakt, jak absurdalne byłoby w takim momencie śledzenie kariery Mo Williamsa chociażby i zamiast tego połączmy się w martyrologii z tymi, którzy z sezonu na sezon stali się oddanymi, wiernymi i największymi kibicami Heat. Tymi, dla których nie istniał Haslem i dla których to nie Wade był twarzą drużyny, a James. Bo to, co się teraz dzieje z kolejną „The Decision” Jamesa na pewno musi was zżerać od środka.

Jakkolwiek nie byłbym podekscytowany oglądając Jamesa, Wigginsa i Irvinga w jednym zespole, tak świadomość kolejnego medialnego szumu wokół LeBrona powoli zaczyna mi wychodzić uszami. Decyzja o ewentualnym przenosinach talentów na pewno została już podjęta, teraz pozostają nam trzy dni eskalowania napięcia przez dziennikarzy, blogerów (robię hop! hop! na bandwagon) i znajomych gwałcących moje uszy przez telefon parę razy dziennie. Wojnarowski i jego źródła dodatkowo nie pomagają, bo przyzwyczajony jestem do tego, że co Adrian napisze, za parę dni zamieni się w żółty pasek na tvn24. A wg tego, co Adrian pisze, James jest w tej chwili bliżej powrótu do Cavs.

Dlaczego nie byłby to dla mnie wymarzony powrót? Bo po prostu nie widzę Jamesa wracającego do punktu wyjścia i grającego z uśmiechem dla Gilberta. Po tym, jak skończyła się ich współpraca, kolejne wejście w tą samą rzekę byłoby dla mnie objawem wielkiej hipokryzji Jamesa, który nota bene ustawiając kolejny deadline trzech dni na spotkanie z Heat i ogłoszenie decyzji, po raz kolejny udowadnia, że medialnie trzyma tę ligę w garści i dyktuje warunki (James, nie Gilbert). W świetle Bosha odchodzącego do Rockets, Wade’a liczącego na przeszczep kolan i Allena kończącego karierę, Heat nie są w tej chwili atrakcyjnym miejscem dla Jamesa. Tylko dlaczego znowu muszą być szopki, dramaty i przeciągające się dniami (tygodniami – Melo, miesiącami – Love) negocjacje, spekulacje i castingi drużyn?

Tak na marginesie, po jaką cholerę Melo jeździł po Chicago i Lakers, żeby oglądać drużyny? Organizowanie castingu, żeby zawodnik mógł na własne oczy przekonać się, jak bardzo chcemy go ściągnąć do siebie? Do jasnej ciasnej, przecież on dostanie swoje 19+ milionów za rok grania w naszyh koszulkach, jak mu się to nie podoba, to niech, z przeproszeniem, idzie tyć w inne miejsce, a my znajdziemy kogoś w jego miejsce, jak nie teraz, to w niedalekiej przyszłości. 

* tu miały być jeszcze dwa akapity odnośnie Jamesa w Cavs, ale niepodziewanie (chyba z nadmiaru emocji) obudził się daveknot jr. *

Kolejny news, po którym moje emocje eskalowały zbyt szybko. Ale z roku na rok, co wakacje, FA transformuje się z mojego ulubionego momentu w sezonie w wielkie znaki zapytania, które zamiast zmuszać do błyskawicznego szukania odpowiedzi, zamieniają się w kolejne pytania. Steve Novak przechodzi do Utah – jeden news z podaniem faktów. Twitter milczy, zero emocji. Znowu dochodzi do tego, że żeby nachwilę zapomnieć o zawirowaniach związanych z podpisywaniem nowych umów najlepiej jest przestać marudzić (obiecuję) i zablokować na jakiś czas dostęp do twittera. Sprawdzanie ruchów transferowych raz dziennie (zamiast live) jest chyba dla mnie jedyną receptą na to, żeby nie wstawać z samego rana, widzieć w każdym serwisie twarz Jamesa z tytułem: „LeBron jedną noga w Cavs?” Sam się sobą brzydzę.