… żeby zarazić się twitterem. Nie mam pojęcia na czym polega jego fenomen, ale skoro tak długo się skutecznie opierałem, to chyba jednak nie do końca łapałem o co chodzi.
Dwade, Shaq i CVilla przemówili mi do rozsądku.
Jeśli kto z czytających jest na twicie, to zapraszam śledzenia http://twitter.com/daveknot z nieco bardziej prywatnej strony.
Czekam na blogowych followersów 🙂
Na Deadspinie pojawił się mix niejakiego Johna Walla, któremu podobno nie za bardzo uśmiecha się pójscie na uniwerek i najchętniej od razu zaatakowałby NBA. W czerwcu skończy 19 lat, a już widać, że atletyzmem zdecydowanie przewyższa swoich rówieśników (stąd praktycznie każdy blok w jego wykonaniu wygląda po prostu zabójczo).
To co, otwieramy notesy i grzecznie notujemy nazwisko?
Przegrał i Boston. Przegrali i Spurs. Na ESPN znalazłem ciekawą statystykę, która zaczyna się od 1971 roku i bierze niestety pod uwagę tylko serie, które trwały siedem spotkań.
Przeciwstawne style gry polskich i amerykańskich koszykarzy można tłumaczyć różnicami natury fizjologicznej, psychicznej, czy też socjologicznej. Różnice psychofizyczne można najłatwiej uzasadnić na podstawie jakże prawdziwego stereotypu, który mówi, że czarnoskórzy zawodnicy skaczą wyżej, biegają szybciej, poruszają się po parkiecie z większą gracją i w bezpośrednich pojedynkach z białoskórymi przeciwnikami zawszą są faworytami. Na dowód tej tezy wystarczy przytoczyć film z 1992 roku, pt.: „Biali nie potrafią skakać”, w którym dwaj przeciwnie grający zawodnicy (biały i czarny, szalony i spokojny), grają w jednej drużynie i zarabiają w ten sposób na życie. W niniejszym artykule chciałbym udowodnić, że różnice między polskimi a amerykańskimi koszykarzami nie biorą się z rasistowskich podziałów, a z otoczenia, w jakim gracze kształtują swoją koszykarską osobowość. Jestem zdania, że nie kolor skóry czy wrodzony atletyzm predysponują nas do grania na wysokim poziomie, ale to w jaki sposób uczymy się koszykówki, stawiając pierwsze kroki na osiedlowych boiskach. Właśnie tutaj zaznacza się największa przepaść między polską a amerykańską koszykówką.
Po długim miesiącu wyjazdowych konferencji, rozliczeń PITów, pisania (w końcu) doktoratu i nadrabianiu braków kondycyjnych na stadionie strona wraca do normalnego życia.
Przepraszam za strasznie długą przerwę i dziękuję wszystkim tym, którzy tu codziennie zaglądali mimo zerowej aktywności autora.
proud Bucks fans since '02 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.